دوران حضور امام خمینی در فرانسه، تاثیر جدی در روند مبارزات انقلاب اسلامی مردم ایران داشت. تبعید امام خمینی به فرانسه در 14 مهر 1357، نقطه عطفی در تاریخ انقلاب اسلامی ایران بود و فرصتی فراهم کرد تا امام خمینی از طریق رسانه‌ها، پیام‌های انقلابی خود را به جهانیان اعلام کند، ملاقات و گفتگو با رهبران سیاسی و مذهبی جهان یکی از برنامه‌های اصلی ایشان بود. این امر، باعث شناخت بیش‌تر جامعه جهانی از امام خمینی، انقلاب اسلامی، آراء و اندیشه سیاسی آن حضرت، اسلام سیاسی و تاریخ، تمدن و ایران و برنامه‌ها و اهداف پیش رو شد. ایشان در طول اقامت خود در پاریس، با شخصیت‌های مختلفی از جمله مقامات فرانسوی دیدار داشتند. این مقاله در پی پاسخ به این پرسش است که روابط دولت فرانسه در مدت اقامت امام خمینی در این کشور چگونه بود و این روابط چه تاثیری در روند پیروزی انقلاب اسلامی داشت؟
نتایج نشان می‌دهد که دولت فرانسه، در ابتدا، با امام خمینی برخورد سختگیرانه‌ای داشت، ولی پس از مدتی به دلیل اصرار امام خمینی بر مواضع و دیدگاه خود در ادامه مبارزه، سردرگمی سازمان‌های اطلاعاتی - امنیتی ایران و فرانسه، استیصال دولت‌های ایران و فرانسه در اتخاذ موضعی برآمده از واقعیت‌های موجود و استفاده هوشمندانه امام از خلا بلاتصمیمی دولت فرانسه و رژیم پهلوی باعث صدور پیام انقلاب به سراسر جهان و مهیا شدن شرایط بازگشت امام به ایران گردید. این مقاله با روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای و اسناد آرشیوی و کتاب خاطرات تدوین شده است.

محمودرضا (1305؛ تهران-1379؛ نیویورک) در پانزده سالگی، در شمار همراهان رضاشاه، وی را در تبعید به آفریقای جنوبی همراهی کرد. وی پس از مرگ رضاشاه به ایران بازگشت و چندی بعد برای ادامه تحصیل در رشته مدیریت بازرگانی و صنعتی در دانشگاه کالیفرنیا و میشیگان به آمریکا رفت و سپس به ایران بازگشت. محمودرضا با استفاده از موقعیت خود به عنوان عضو خاندان پهلوی، به سرمایه‌داری شاخص در بخش صنعت و معدن کشور تبدیل شد. افزون بر آن، وی با دریافت مجوز رسمی کشت و فروش تریاک، رقیب جدی خواهرش اشرف در تجارت مواد مخدر گردید. بنا بر گزارش‌ها، هر بخش از ایران، در تیول یک نفر از درباریان بود و جنوب ایران به محمودرضا پهلوی اختصاص داشت. اسناد زیادی از زمین‌خواری‌ها، زدوبندهای اقتصادی، رانت‌خواری و ظلم و اجحاف نسبت به مردم و صاحبان سرمایه از وی در دست است. نوشتار پیش‌رو به بررسی زندگی و گوشه‌هایی از مفاسد اقتصادی وی پرداخته است.

نظامیان در به سلطنت رسیدن رضاشاه نقش اساسی داشتند و بازوهای او برای رسیدن به قدرت بودند. پس از کودتای سوم اسفند 1299، بیشتر افسرانی که رضاخان را در آن کودتا یاری کردند، به مناصب مهمی گماشته و مجری اوامر او در دوران وزارت جنگ، رئیس‌الوزرایی و پادشاهی شدند. همچنین برخی افسرانی که مانند عبدالله امیرطهماسبی و محمود آیرم در کودتا نقش نداشتند، بعد از آن به مناصب مهمی دست یافتند. در این پژوهش با مطالعه موردی عملکرد سرلشکر محمود آیرم، به نقش او در عرصه سیاست ایران در سال‌های 1299 تا 1312، که به تحکیم قدرت رضاشاه انجامید، می‌پردازیم. آیرم در تحولات بعد از کودتا، از جمله پروژه جمهوریت، تأسیس حکومت پهلوی، برخورد با عشایر و حمایت از اقدامات رضاشاه در مناطق تحت فرماندهی خود ایفای نقش کرد. او از افسران ارشد قزاق بود که در مدارس نظامی روسیه تحصیل کرد و قبل از کودتا درجه میرپنجی (سرتیپی) داشت. وی در دی ماه 1300 با ارتقا به درجه امیرلشکری از سوی رضاخان به فرماندهی لشکر جنوب برگزیده شد، اما در سال 1307، رضاشاه در جریان خیزش عشایر جنوب وی را از فرماندهی لشکر جنوب برکنار و زندانی کرد.