فارس یکی از مهم‌ترین ایالات ایران است که در طول تاریخ معاصر ایران و به ویژه سال‌های آغازین مشروطیت به جهت موقعیت استراتژیک و حضور قدرت‌های محلی خصوصاً دو ایل قدرتمند قشقایی و خمسه و نیروهای دخالت‌گر خارجی به ویژه انگلیسی‌ها در گرداب هولناکی از کشمکش‌ها و درگیری‌های منطقه‌ای گرفتار بود. به گونه‌ای که والیان فارس هیچ‌کدام به مدت طولانی نمی‌توانستند نظم و آرامش را در منطقه برقرار کنند و خود نیز یکی پس از دیگری روی کار می‌آمدند و برکنار می‌شدند.

 مجمع‌الجزایر بحرین، از آغاز پیدایش امپراتوری ایران بخشی از قلمرو این امپراتوری بوده است. از اوایل قرن نوزدهم، همزمان با تضعیف دولت ایران و ورود اعراب بنی‌عتوب (آل خلیفه) از شبه‌جزیره عربستان به بحرین و تسلط انگلستان بر سواحل و بنادر حاشیه جنوبی خلیج‌فارس و با دسیسه و توطئه این دولت روند جدایی بحرین از ایران آغاز شد و روزبروز شدت گرفت؛ به گونه‌ای که عملاً در نیمه دوم قرن نوزدهم، حاکمیت عملی ایران بر بحرین از دست رفته بود. اما ایرانیان وطن‌پرست بحرینی تلاش می‌کردند به هر وسیله‌ای که شده فرهنگ و زبان فارسی و همبستگی ملی ایرانیان جزیره را حفظ کنند. تأسیس مدرسه اتحاد ملی ایرانیان در بحرین در سال 1301ه‍ ش از سوی میرزاابوالقاسم شیرازی و پسرش میرزاعباس و عده‌ای از ایرانیان از جملة همین تلاش‌ها بود.