تجزیه و تحلیل سیاست‌های انگلیس در واپسین سال‌های سلطنت شاه در قبال ایران غالباً به دست طراحان اصلی همان سیاست‌ها صورت می‌گرفت؛ یعنی برای آنها نوعی حوزة اختصاصی و انحصاری به حساب می‌آمد. دامنه و میزان پیش‌بینی سیاستمداران انگلیسی از وقایعِ منتهی به انقلاب چیزی بود که در این تجزیه و تحلیل‌ها محور کار قرار می‌گرفت. چند نمونه از گزارش‌های منتشره سیاستمداران انگلیسی عبارتند از: «غرور و سقوط: ایران از سال 1974 تا 1979» نوشته آنتونی پارسونز، چاپ سال 1984؛ «زمانی برای اعلام» به قلم دیوید اوئن، چاپ سال 1991؛ «جاده‌ای به سمت دمشق: خاطرات عمدتاً دیپلماتیک از خاورمیانه» اثر ایوور لوکاس، چاپ 1997؛ و «نگاهی دوباره به افول و سقوط شاه ایران» چاپ سال 2009. این مقاله از حیث منبع و دامنه مطالعاتی‌اش تفاوت جالب توجهی با دیگر مقاله‌ها دارد زیرا برخلاف تحقیقات و مطالعاتی که درباره روابط ایران و انگلیس منتشر شده‌اند، محتوای کار خود را از اسناد دولتی جدیدالانتشار مرکز اسناد ملی بریتانیا اقتباس نموده است و به جای تمرکز بر واکنش انگلیس به انقلاب ایران، کوشیده است توانایی اهرم‌های قدرت شاه را تشریح نماید و پیامدهای توسل شاه به چنان اهرم‌هایی را در خلال یکی از مهم‌ترین دوران‌های تاریخ ایران به نمایش گذارد.