با کودتای 28 مرداد 1332 فصل تازه‌ای در روابط میان ایران و آمریکا در زمینه‌‌های اقتصادی، سیاسی، نظامی، فرهنگی و اطلاعاتی گشوده شد. به دنبال کودتا کارشناسان اقتصادی، مستشاران نظامی و نیز نمایندگان برخی از کمپانی‌ها و مقامات آمریکا، به طرف ایران سرازیر شدند و برای تعمیق و بسط نفوذ و به دست گرفتن شریان حیاتی کشور طرح‌ها و نقشه‌هایی را بررسی کردند و ایران را به زنجیره‌ای از پیمان‌ها و قراردادهای اسارت‌بار کشانیدند. در اول مرداد 1333 میان ایران و نماینده هفت شرکت بزرگ نفتی (پنج شرکت آمریکایی، یک شرکت انگلیسی و هلندی و یک شرکت فرانسوی) که کنسرسیوم بین‌المللی نفت نامیده می‌شد قراردادی بسته شد. این قرارداد را علی امینی (وزیر دارایی دولت کودتا) از سوی ایران و هوارد پیچ آمریکایی از سوی کنسرسیوم امضا کردند. بنا بر این قرارداد کار اکتشاف، استخراج، پالایش و فروش نفت و گاز ایران به این شرکت‌های نفتی واگذار شد. به دنبال آن حکومت در سال 1334 به پیمان نظامی بغداد که با نظارت آمریکا میان چهار کشور انگلستان، ترکیه، پاکستان و عراق پدید آمده بود، پیوست که موجب وابستگی بیش از پیش ایران شد.
