پس از انتقال پایتخت ایران به تهران در دوره قاجار، به تدریج و با ساخت مساجد و مدارس و مهاجرت برخی علما، این شهر مرکزیتی فرهنگی و فکری یافت. به خواست مؤسس مدرسه مروی  فتحعلیشاه قاجار از حکیم ملاعلی نوری یکی از بزرگت رین استادان مکتب فلسفی اصفهان برای تدریس دعوت نمود. او به سبب کهولت سن و فزونی طلاب، به جای خویش یکی از مجربت رین شاگردانش یعنی ملا عبدالله مدرس زنوزی  را روانه تهران کرد. بدین ترتیب از ۱۲۳۷ ق حوزه حکمی و فلسفی تهران نه تنها وارث مکتب فلسفی اصفهان گردید بلکه به دلایلی چند به عنوان حوزه مستقلی در تاریخ فلسفه اسلامی به شمار آمد. دراین زمان علاوه بر آنکه به خاطر توجه خاص شاه قاجار به ملا عبدالله زنوزی، فلسفه در صورت و در معنا رو به پیشرفت نهاد، شاگردانی نیز تربیت می شدند که هم سعی در مطالعه فلسفه صدرایی با شیوها ی نو داشتند و هم به مرور و با ورود علوم جدید  اقدام به دفاع از فلسفه و الهیات اسلامی و تصحیح کتاب شناسی کتب درسی قدیم فلسفه می نمودند.