وقتی حزب بعث را در کشوری مثل عراق روی کار می آورند، صرفاً برای تغییر ساختار حکومتی در این کشور نیست بلکه چنین تحولاتی در سطوح بالای حکومت که معمولاً توأم با خشونت افراطی است، مقدمه ای برای اجرای منویات استعمارگران می باشد. کسانی که همواره در پی آوردن و بردن دستنشانده های تربیت شده خود هستند، در مواقع لزوم فراتر از سیاست و اقتصاد از آنان بهره کشی می کنند. اسلام در سرزمین عراق، ریشه های قوی و کهنسال به قدمت بیش از هزار سال دارد. استعمارگران تبری به دست حزب بعث سپردند تا از بیخ و بن ریشه های نورانی و مقدس این مکتب را بزند. تغییر سرشت دینی مردم عراق از هدف های اصلی حزب بعث بود که میشل عفلق، پایه گذار پدر معنوی صدام، این ریشه کنی را از اهداف اصلی حزب خود برمی شمرد. انتقال مرکزیت حزب بعث از دمشق به بغداد، پس از کودتای سال ۱۹۶۸ بعثی ها، نشانه برنامه ریزی دقیق این حزب برای دین زدایی در عراق است. پس از استقرار حکومت بعثیها، سازمان امنیت شان دایره ویژها ی به نام «شعبه مبارزه با فعالیتهای ارتجاعی» گشود تا با مراسم مذهبی و دینی مردم مسلمان عراق، سازماندهی شده برخورد کند. تلاش حزب بعث ممکن بود در قشری از مردم عراق تأثیر بگذارد، اما هیچ گاه بر عموم مردم مؤثر نیفتاد. صدام از مردم عراق بویژه شیعیان متنفر بود زیرا آن گونه که بزرگترهایش می خواستند نتوانسته بود سرشت دینی مردم عراق را تغییر دهد. مردم عراق هم، از صدام و حزب بعث متنفر بودند زیرا بر مأموریت او برای از بین بردن همه تعلقات دینی شان آگاهی داشتند مخالفت مسلمانان عراق با حزب بعث، مخالفتی سیاسی و روزمره نبود و مبنایی کاملاً دینی داشت زیرا آنان می دانستند که حزب بعث، حزب ساده سیاسی نیست و ماهیت آن از همان آغاز فعالیت در سال ۱۹۴۴ ماهیتی اسلام ستیزانه بود. شاید به دلیل همین درک دینی بود که بیش از ۳۵ سال در سختترین شرایط دست از مبارزه با این حزب شیطانی نکشیدند. آنچه در پی می آید اعلامیه بلندی است که پس از شهادت پنج تن از مسلمانان عراق به دست حزب بعث، نوشته و پنهانی توزیع شد. نسخه ای از آن را وزارت اطلاعات و جهانگردی ایران پس از ترجمه برای سازمان اطلاعات و امنیت کشور (ساواک) فرستاد. این اعلامیه سندی تاریخی برای مسلمانان سرزمین عراق در مبارزه با استبداد به شمار می رود و نشانه شور و شعور آنان در اسلام خواهی است.