در سال 1320ش سران جنبش افسران عراق که ضمن گرایش به آلمان نازی، با انگلیسیها در خاک خود درافتاده، شکست خورده و حکومتشان را از دست داده بودند، از دولت ایران پناهندگی سیاسی گرفتند و مقیم تهران شدند. اما پس از اشغال ایران به دست شوروی، انگلیس و سپس آمریکا، وضعیت دگرگون شد و ایران نیز همچون عراق برای آنان نا امن گردید. پناهندگان عراقی کوشیدند از ایران به ترکیه بروند اما ترکیه حاضر نشد جز به سرکرده آنان، رشیدعالی الکیلانی، روادید دهد. پناهندگان عراقی از نمایندگی سیاسی آلمان در تهران تقاضای کمک کردند ولی وزیرمختار آلمان نیز کاری برای آنان نکرد. دولت محمدعلی فروغی که در ایران پس از اشغال، بر سرکار آمد، دوستدار انگلیس بود و حاضر نشد عراقیان پناهنده در ایران را از آن پس نیز پناهنده سیاسی تلقی کند بلکه به اقامت اجباری در اماکنی مشخص وادارشان کرد و سپس از تهران به زندان اهواز منتقل شدند در زندان هم با آنان بدرفتاری شد و برای آنکه فرار نکنند تحت نظر ارتش انگلیس قرار گرفتند و اسیر جنگی به حساب آمدند. سه ماه بعد نیز آنان را به بصره بردند و از آنجا به افریقای جنوبی تبعید کردند.
