با جدایی افغانستان از ایران در دوران قاجار، که در اثر فشار انگلیس بر حکومت قاجار و مطابق عهدنامه پاریس صورت گرفت، مسأله آب و رود هیرمند در بخش جنوب شرقی کشور به‌وجود آمد. این مسأله در دوران پهلوی اول تداوم یافت که در نهایت به قرارداد 1317 میان ایران و افغانستان انجامید؛ اما قرارداد عملاً اجرا نشد و مشکل به سال‌ها و ادوار بعد منتقل شد. در این مقاله با استفاده از اسناد و منابع کتابخانه‌ای به بررسی مسأله آب و رود هیرمند و فعالیت‌های دیپلماتیک صورت گرفته در این باره در عصر پهلوی دوم پرداخته‌ایم. در حکومت پهلوی دوم نیز با مداخله شرکت‌های غربی، به ویژه آمریکایی، و نیز بی‌ثباتی سیاسی داخل افغانستان مشکل آب همچنان پابرجا بود. با مذاکراتی که در سراسر این دوره صورت گرفت، سرانجام قرارداد 1351 میان دو طرف به امضا رسید. این قرارداد ضعف‌هایی داشت که یکی از آنها عدم تعیین سهم ایران از سیلاب‌های هیرمند بود.

در اواخر دهۀ چهل و اوایل دهۀ پنجاه شمسی جنگ چریکی بهعنوان راهکاری که در بعضی از کشورها توانست به موفقیت برسد در ایران هم برای مبارزه با رژیم پهلوی مدنظر قرار گرفت. اما این فعالیتها بدون دستیابی به اهداف خود به شکست انجامید. مسأله بنیادین تحقیق حاضر، بررسی ناکامی جنگ چریکی در ایران دوران پهلوی دوم است. مطابق آنچه که در این تحقیق به دست آمده است، نارسایی ایدئولوژیک و استراتژیک مهمترین علل شکست گروههای چریکی در ایران بوده است.

این مقاله به بررسی ورود طوایف مسیحی آشوری از عثمانی به ایران در سال 1293 بر اثر تحولات جنگ جهانی اول و فروپاشی امپراتوری عثمانی می‌پردازد. در این تحقیق بحث می‌شود که چگونه دولت‌های مسیحی غربی در جهت تقویت و حمایت همه جانبه از این گروه‌ها برآمدند و تلاش کردند با تقویت آن‌ها یک نیروی نظامی قوی علیه دو کشور مسلمان عثمانی و ایران ایجاد کنند. این سیاست که در پی ایجاد «ارمنستان بزرگ» توسط دولت‌های غربی بود با جنگ‌های خونینی در ایران همراه بود و به کشتار جمعیت زیادی از مردم ارومیه انجامید. اما در اثر مقاومت مردم منطقه سیاست مأموران غربی و نیروهای آشوری تحت رهبری مارشیمون و مستر شِد آمریکایی با شکست مواجه شد.