سپهبد احمد امیراحمدی در یک خانواده نظامی و اصالتاً قفقازی به دنیا آمد. او با پیوستن به نیروهای قزاق در نوجوانی زندگی نظامی خود را شروع کرد و جزو حلقه پنج نفر کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ بود. امیراحمدی پیش از آن هم در خدمت نیروی قزاق در سرکوب شورش‌ها و قیام‌های غرب کشور همکاری داشت. در این دوران که مقارن با جنگ اول بین‌الملل بود، نیروی قزاق در جهت تأمین منافع روس و انگلیس اقدام می‌کرد. امیراحمدی در سال 1301 به فرماندهی لشکر غرب رسید و سه سال بعد به ریاست کل امنیه مملکتی (ژاندارمری) منصوب شد. او برای تحکیم قدرت رضاشاه به سرکوب عشایر و جنبش‌های مردمی در دو ایالت لرستان و آذربایجان پرداخت. امیراحمدی نیز مانند دیگر فرماندهان نظامی همراه رضاخان بعد از تثبیت قدرت پهلوی، مورد خشم و غضب رضاشاه قرار گرفت و سال‌های آخر پهلوی اول در انزوا بود.