تحرکات انقلابی احزاب و گرو هها تا هنگام پیروزی انقلاب عمدتاً حول محور اتحاد و همبستگی شکل گرفت و از آنجا که موج انقلاب از سرنگونی گریزناپذیر سلسله پهلوی خبر می داد، احزاب، خود را به حرکت مردمی ملحق ساختند. هیچ یک از احزاب و گرو هها و صاحب نظران وابسته به آنها رهبری امام خمینی را انکار نکردند و آنچه غالباً محل اختلاف واقع می شد سهمی است که هر یک از گرو هها برای خود قایل می شدند. در این میان، نیروهای عمده برخی از گرو ههای سیاسی تا آستانه انقلاب از بستر اصلی جنبش اجتماعی منتهی به پیروزی انقلاب دور مانده بودند. آزادی گروههایی از زندانیان سیاسی در مهر و دی 1357 این دسته از گروهها را مقابل عمل انجام شده قرار داد، به طوری که توانایی انطباق حوزه های مطالعاتی تئوریک درون زندان و فضای اجتماعی ملتهب انقلاب برای آنها دشوار بود. سازمان مجاهدین خلق یکی از این گروهها بود که اصلی ترین عناصرو سران آن در دی ماه 57 از زندان آزاد شدند. این پس افتادگی از جریان اجتماعی تبعات ذهنی و عینی بسیاری را به سازمان
مجاهدین خلق تحمیل کرد. نخستین بیانیه سران مجاهدین خلق در بیست و یکم دی ماه 57 در تأیید تحرکات انقلابی
روزنامه نگاران گویای این واقعیت است که سران این سازمان پس از آزادی از زندان و مشاهده پیشرفت های جنبش انقلابی که در غیاب آنها به سبب حضور در زندان به بار می نشست، بیش از هر چیز نگران برخورداری از تریبون تبلیغاتی وسیع بودند و بدین وسیله قصد جلب نظر و توجه روزنامه نگاران را داشتند. کوتاه بودن این بیانیه دو سطری گویای تعجیل در پیوستن به جنبش مردمی است