سیاستهای فرهنگی اسراییل در ایران، از بدو تأسیس رژیم صهیونیستی در سال 1948م/ 1327خ به صورت پنهان آغاز شد. اسراییلیها که نیازمند کسب مشروعیت بینالمللی بودند، هزینه زیادی کردند تا دست کم یکی از حکومتهای مسلمان منطقه، آنها را به رسمیت بشناسد. از این رو در بُعد فرهنگی و فکری اقدام به ارزیابی و فعالسازی استعدادهای خود در داخل ایران کردند و با تأسیس مراکز، مؤسسهها و ارگانهای غیردولتی، که هزینههای آن بهوسیله دولت اسراییل، آژانس بینالمللی یهود و یا حکومت پهلوی تأمین میشد، این هدف خود را پیش برند. انبوه مؤسسههایی که با این هدف راهاندازی شد، قصد داشت قبح رابطه با اسراییل را شکسته و این رژیم را نه یک عنصر متجاوز به ارکان حیات مسلمین، بلکه حکومتی خواهان پیشرفت و تعامل و صلح معرفی کند. از جمله این مؤسسهها «کانون بانوان هاتف» و «کانون کوروش» بود. از سوی دیگر، در داخل فلسطین اشغالی نیز مؤسسههایی برای جهتدهی به افکار ایرانیان شکل گرفت که مهمترین آنها رادیو فارسیزبان اسراییل، کرسیهای ایرانشناسی و اسلامشناسی دانشگاه اورشلیم و روزنامه ستاره شرق بود. اسراییلیها سعی داشتند طبقات مختلف جامعه ایران را به صورت همزمان مخاطب اهداف خود قرار دهند.
