ساشماری دیپلماسی فرهنگی امریکا در ایران با استفاده از منابع مختلف با تأکید‌ بر آثاری‌ چون: روزشـمار روابط ایران و امریکا نوشته بهروز طیرانی، شیر و عقاب نوشته‌ جیمز بیل،  سیاست خـارجی‌ امریکا‌ و شاه، یادگار عـمر نـوشته عیسی صدیق، دوره ماهنامه مرزهای نو  (نشریه اداره اطلاعات امریکا در ایران) اسناد سفارت امریکا در تهران، اسناد کمیسیون مبادلات‌ فرهنگی و آموزشی ایران و امریکا (فولبرایت) و گزارشهای ساواک‌ از فعالیتهای انجمن ایران و امریکا تهیه شده است و خـواننده را با روند شکل‌گیری دیپلماسی عمومی امریکا در ایران آشنا می کند. در این سالشمار به موثرترین تحولات سیاسی و اقتصادی مرتبط از‌ سال‌ 1248 هـ. ق‌ تا 1358 هـ. ش به عنوان زمینه‌های فعالیتهای فرهنگی اشاره شده اسـت.

این مقاله با تکیه بر اسناد، به بررسی‌ و بازشناسی اهـداف و سیاستهای درازمدت فرهنگی‌ ایالات متحده در پنج محور پرداخته است. سپس‌ با نگاهی اجـمالی به‌ مهم‌ترین‌ تشکیلات و ابـزارهای سـازمانی دیپلماسی عمومی امریکا در ایران اشاره شده است. این سازمانها که شامل‌ سازمانهای دولتی، بخش خصوصی و عمومی است، بیشترین نقش را در اجرایی کردن‌ اهداف و سیاستهای فرهنگی امریکا‌ در ایران بر عهده داشته‌اند. اسناد مـورد استفاده در این مقاله شامل دو مجموعه است. مجموعه اول گزارشهای سالیانه‌ اجرای برنامه مبادلات فرهنگی و آموزشی امریکا در ایران که توسط رایزن فرهنگی‌ سفارت‌‌ در سالهای 1953 و 1969 تهیه و برای وزارت امور خارجه امریکا، آژانس اطلاعات‌ ایالات مـتحده و آژانـس مرکزی اطلاعات امریکا (سیا) ارسال می‌شد. مجموعه دوم اسناد مربوط به ساواک در مورد فعالیتهای‌ فرهنگی‌ آمریکاییها در ایران بویژه انجمن ایران و امریکاست. در شرایط عدم امکان مراجعه حضوری به اسناد موجود در کشور امـریکا، از طـریق جستجوی‌ وسیع و موشکافانه رایانه‌ای در فهرستها و نمایه‌های دولتی‌ امریکا‌، تهیه فهرست ابتدایی از اسناد و منابع مورد نیاز، مکاتبات الکترونیک متعدد با مدیران آرشیو وزارت امور خارجهامریکا، بایگانی را کد آژانس اطلاعات ایـالات مـتحده، کتابدار بخش اسناد کنگره‌ در‌ کتابخه‌‌ کنگره امریکا و کتابدار ارشد مجموعه‌ اختصاصی‌ کمیسیون‌ مبادلات فرهنگی و آموزشی‌ فولبرایت در دانشگاه آرکانزاس (محل تدریس سناتور فولبرایت و محل نگهداری اسناد برنامه فولبرایت) ، امکان نـگارش ایـن مـقاله فراهم‌ شده‌ است‌. زبان نـوشتاری ایـن مـقاله گستگی دارد، زیرا نویسنده‌ تعمد‌ داشته تا به زبان اسناد سخن‌ بگوید و نه با زبان خود. ساخت‌شکنی و بازیابی مجدد اسناد از حالت تـاریخی بـه‌ مـوضوعی‌‌ ایجاب‌ می‌کرد که نوعی فاصله‌گذاری میان متن اسـناد و مـلاحظات نویسنده لحاظ‌ شود؛  کثرت استفاده از شیوه نقل قول مستقیم، حاصل این ضرورت است. در عین حال سعی شده‌ است‌ کـه‌ تـغییر‌ زمـان در افعال بادقت انجام شود تا حتی الامکان انسجام متن‌ حـفظ‌ گردد.