هر چند می‌توان تأسیس دانشکده علوم کرمانشاهان در بهمن 1351 ش را بنیانگذاری
دانشگاه رازی به حساب آورد، اما طرح تأسیس دانشگاه رازی در سال ۳۵ مطرح و فعالیت آن در مهر 1355 آغاز شد. این دانشگاه در آغاز متشکل از دانشکده‌های علوم و پزشکی کرمانشاه، تربیت دبیر سنندج و دامپروری ایلام بود. مطالعه و بررسی اسناد نشان می‌دهد که با وقوع انقلاب اسلامی، دانشجویان و استادان این دانشگاه به مخالفت با رژیم پهلوی پرداختند و در نتیجه این فعالیت‌ها، برخی از آنها دستگیر شدند. پژوهش حاضر که با روش توصیفی تحلیلی و استفاده از اسناد تاریخی انجام شده، در پی پاسخ به این سئوال است که ماهیت جنبش انقلابی در دانشگاه رازی و نحوه مبارزه آن با رژیم پهلوی چگونه بوده است؟ یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که دانشگاه رازی علیرغم نوپایی، در مبارزات انقلاب اسلامی نقشی فعال ایفا کرده و اساتید، کارکنان و دانشجویان آن حضور موثری در مبارزات انقلابی داشته‌اند.
دانشگاهیان دانشگاه رازی، با تاثیرگذاری در طبقات مختلف اجتماعی، شرکت در راهپیمایی‌ها، ارتباط با علما و روحانیون مبارز در منطقه، پخش اعلامیه‌های اعتراضی و تحصن و تعطیلی
کلاس‌های درس به مبارزه علیه رژیم پهلوی برخاستند، همچنین دانشجویان این دانشگاه با
انجام فعالیت‌های صنفی و ایجاد کانون‌های دانشجویی، تلاش می‌کردند دایره فعالیت‌های
انقلابی را گسترش دهند و دانشجویان جدیدالورود را به این مبارزات جذب کنند.

حوزه علمیه نجف در طول نزدیک به ده قرن از آغاز تأسیس تاکنون، شاهد تحولات، رویدادها و فراز و نشیب های بسیاری بوده است. این حوزه از زمان تشکیل تا به امروز سهم قابل توجهی در شکل گیری و نهادینه کردن تحولات مذهبی، سیاسی و اجتماعی جهان تشیع داشته است. فتوای مشهور آیت الله میرزای شیرازی در تحریم تنباکو، نقش مؤثر علمای نجف در انقلاب مشروطیت و رهبری قیام ۱۹۲۰ علیه بریتانیا توسط آیت الله محمدتقی شیرازی ازجمله مهمترین رویدادهایی است که حوزه نجف را در تاریخ معاصر به شهرت ویژهای رسانده است. اهمیت این حوزه به عنوان مهمترین مرکز دینی، آموزشی و در عین حال سیاسی شیعیان باعث گردیده تا از همان ابتدا، تحولات این حوزه با حساسیت ویژه ای توسط قدرت های استعماری و دولت های حاکم بر منطقه دنبال گردد. به دنبال جنگ اول جهانی و استقلال عراق از امپراتوری عثمانی، حوزه نجف نیز در موقعیت جدیدی قرار گرفت. در جریان اشغال عراق توسط انگلستان، شیعیان این کشور تحت رهبری مراجع و روحانیون شیعی ساکن در حوزه نجف، تلاش گسترده ای را به منظور کسب استقلال و خروج اشغالگران از کشور انجام دادند. نقش گسترده روحانیت شیعه در مقابله با طرح های انگلستان در عراق باعث گردید تا این کشور و دولتهای دست نشانده آن در اندیشه مقابله با نفوذ مراجع و تضعیف حوزه نجف بیفتند. در مقاله پیش رو، تلاش گردیده ضمن اشاره ای مختصر به وضعیت حوزه نجف در قرن بیستم، بخشی از تلاش های دولت های حاکم بر عراق در مبارزه با این حوزه مورد بحث قرار گیرد.