پرداختن به زوایای مختلف انقلاب اسلامی که از جای جای کشور شکل گرفت، به منظور انتقال صحیح و درست به نسلهای آینده امری ضروری است و این مسئولیت سنگین بر دوش محققان و پژوهشگران است. حضرت امام خمینی در قسمتی از پیام مورخه 5 مرداد 1357 خود به ملت ایران می فرمایند: «لازم است برای بیداری نسلهای آینده و جلوگیری از غلط نویسی مغرضان، نویسندگان متعهد با دقت تمام به بررسی دقیق تاریخ این نهضت اسلامی بپردازند و قیامها و تظاهرات مسلمین ایران را در شهرستانهای مختلف با تاریخ و انگیزه آن ثبت نمایند تا مطالب اسلامی و نهضت روحانیت سرمشق جوامع و نسلهای آینده شود ، زیرا امروز قلم های مسموم درصدد تحریف واقعیت ها هستند. حوادث پی در پی و تظاهرات مردم مسلمان و ناراضی بر ضد رژیم خودکامه و دست نشانده اجانب روز به روز فزونی می یافت و از شهرهای بزرگ به شهرهای کوچک سرایت کرده و مردم در اکثر شهرها به صف انقلابیون می پیوستند. با نزدیک شدن چهلم واقعه 17 شهریور تهران، نارضایتی مردم از رژیم بیشتر شده و حس پیوستگی عمومی، مردم نقاط مختلف کشور را به هم نزدیکتر می کرد؛ به طوری که در روز 24 مهر در چند شهر دزفول، کرمان، زنجان، میناب و اندیمشک به شهادت رسیدند. شهر دزفول از زمان رضاخان در مبارزه علیه سیاست های دین زدایی خاندان پهلوی، نقش موثری در جنوب کشور ایفا نمود. حضور مردم در صحنه های سیاسی بعد از قیام 15 خرداد 42 آغاز شد و با حرکت گروه «جبهه اسلامی دفاع » - گروه مبارزی که در سال 1350 به فرمان حضرت امام مبنی بر تحریم جشنهای شاهنشاهی به پا خاسته و مبارزه خود را با رژیم به صورت علنی آغاز کرد - ادامه یافت و در سال 1357 به اوج خود رسید. در روند این مبارزات، واقعه 24 مهر 1357 نقطه عطفی در تاریخ انقلاب اسلامی در دزفول به شمار می رود. در این مقاله تلاش شده به این واقعه مهم پرداخته شود.
