در هر دو جنگ جهانی ( ۱۹۱۴ م/ ۱۳۳۲ ق و ۱۹۳۹ م/ ۱۳۱۸ ش) سرزمین و ملت ایران به رغم اعلام بی طرفی، بیشترین آسیبها را از آتش و دود جنگ متحمل شدند. به گونه ای که در زمان جنگها، نه از سنگینی چکمه های سربازان متخاصم نفس راحتی میتوانست بکشد و نه پس از آن از فشارهای نه چندان غیرمستقیم دولتهای استعمارگر و جنگ خواه قد توانست راست کند؛ همواره نیم قد و رنجور تاوان سنگین تمامیت خواهی های متحدین و متفقین را پرداخت که البته در این باره از عوامل درونی هم نباید غافل ماند. هر چند نه در بروز حوادث پیرامونی جنگ دخالتی داشت و نه ازعواید آن سودی میبرد. پیدایی انواع بحران ها و امراض طاقت فرسا و گاه کشنده، شکنندگی و لرزانی پایه های اقتصاد بارزترین و ملموست رین نتایج این گونه جنگها بود که پس از خود در ایران عزیز به جا می گذاشت. اگر از همه همانندگی های تأثیرات و پیامدهای دو جنگ مزبور در ایران چشم پوشیم به ناچار جنگ دوم پیامد اثرگذار دیگری در آن نهاد که بر آثار جنگ پیشین خود افزونی داشت و آن دخالت آشکار در حکومت و تغییر در صورت سلطنتی ایران بود که رضاشاه را مستعفی و از ایران اخراج کرد و به جای او، پسرش، محمدرضا پهلوی، را به سلطنت نشاند. رضاشاه برخلاف آن گونه که به سلطنت رسیده بود خیلی زود و سریع خاک ایران را ترک گفت. او راه تبعیدگاهش را از مسیر جنوب ایران در پیش گرفت و پس از گذر از چند کشور سرانجام در ژوهانسبورگ (در آفریقای جنوبی) به انتظار گذر روزهای پایانی عمرش نشست.
