محمد مهرآیین به سال 1318 در شهرستان محلات متولد شد. در کـودکی به همراه خانواده به تهران مهاجرت کرد که این مهاجرت سرآغاز زندگی جـدیدی برای او بود و موجب شـد تـا دسترسی نزدیکی به کانونهای فعال مذهبی-سیاسی بیابد؛سپس فراخور حال و تواناییهایش با گروههای مختلف مبارز و سیاسی ارتباط بگیرد و فعالیتهایی را صورت دهد. وی به دلیل داشتن قدرت بدنی و مهارت در ورزشهای رزمی چـون جودو و کاراته، کلاسهای رزمی و آمادگی دفاعی را برای تعدادی از گروهها چون: حزب اللّه، مؤتلفه اسلامی و سازمان مجاهدین خلق برگزار کرد. گروگانگیری شهرام پسر اشرف پهلوی از جمله عملیاتهایی است که محمد در آن نقش اصلی و مـحوری بـه عهده داشت. او در طول مبارزات خود، سهبار دستگیر، بازجویی و به شدت شکنجه شد و تا سال 1356 در زندان به سر برد. نام دیگر مهرآیین، داوود آبادی است؛اما به اسامی: داوودی، محمد جودو و محمد مـوتوری نـیز مشهور است. او پس از پیروزی انقلاب اسلامی در عرصههای مختلف سیاسی، فرهنگی و ورزشی حضور داشت و مناصب و مسئولیتهای مختلفی را عهدهدار بوده است؛از جمله: مدیرکل خدمات عمومی مجلس، مدیریت کل پشتیبانی سپاه پاسداران انـقلاب اسـلامی، مدیرکل تربیتبدنی بنیاد جانبازان و. . . محمد جودو در پیروزیها و درخششهای گوناگون تیمهای ورزشی معلولین و جانبازان کشور در پیکارهای جهانی و المپیک نقش بسزایی داشته است. محمد رضا و ناصر مهرآیین دو فرزند شهید وی در جبهههای جـنگ هـستند کـه وقتی در بازگفت خاطره نام آنـها بـه مـیان میآید چشمهای مهرآیین پر از اشک میشود: هفت سالم بود که به همراه خانواده به تهران مهاجرت کردیم. پدرم به عنوان سرایدار دبیرستان مـروی مـشغول بـه کار شد و خانوادهمان نیز در آنجا ساکن شدند. مـن هـم در دبستان«انتصاریه» واقع در کوچه«حاجیها»ی محله مروی تحصیلات ابتدایی را آغاز کردم. در این دبستان بود که با مصطفی چمران و مـکارم اخـلاق وی آشـنا شدم. طولی نکشید که پدرم به بستر بیماری افتاد و از آنجا کـه دیگر قادر به کار کردن نبود از کار در دبیرستان اخراج شد و به تبع آن خانهبهدوشی ما آغاز گردید. فقر و درمـاندگی خـانواده تـشدید شد. در همان سن هشت سالگی به ناچار وارد کار در بازار شدم و بـا درآمـد کمی که از شاگردی در بلورفروشی به دست میآوردم، خانواده را کمک میکردم. با فوت پدرم، من که سیزده سـال بـیشتر نـداشتم، مسئولیتم در قبال مادرم، خواهر و برادرم دوچندان شد. با این حال کار و درآمـد مـن کـفاف زندگی را نمیکرد و همچنان در فقر و تنگدستی به سر میبردیم. دوره تحصیل و درسآموزی ما به سختی مـیگذشت، در آن شـرایط خـردسالی، بعضی وقتها برای رفتن به مدرسه کفش نداشتیم. گالش پا میکردیم که آن هم بیشتر اوقـات پارهـ بود. اقوام و بستگان هم سالی یک بار برای تهیه لباس به ما کـمک مـیکردند. . . کـودکی محمد در چنین شرایط سخت و اوضاع و احوال بحرانی طی شد. مشاهده نزدیک از بیعدالتیها و تبعیضهای مـوجود جـامعه از او شخصیتی معترض و منتقد ساخت که بر اساس آموزههای دینی به سهم خود در صـدد رفـع آن بـرآمد. تربیت در خانوادهای معتقد و متدین و بهرهمندی از استاد کاردانی چون ابو الفضل صنوبری1(عارف و معلم اخلاق)و لولاچـیان (بـازاری متخلق و متدین)او را بیشتر و بیشتر به اجتماعات و کانونهای مذهبی-سیاسی هدایت کرد و بـه پایـ مـنابر و تریبونهای سخنرانی در مسجد سید عزیز اللّه، مدرسه صدر، مسجد حاج ابوالفتح و. . . کشاند. با بـارز شـدن نـقش امام خمینی(ره) در تحولات سیاسی چون مخالفت با تصویبنامه انجمنهای ایالتی و ولایـتی و لایـحه کاپیتولاسیون و. . . مهرآیین نیز به جرگه علاقهمندان و مریدان امام خمینی پیوست و به همراه استادکار خویش (لولاچیان) مـحل کـار خود را به مرکز پخش اعلامیههای امام تبدیل کردند. این مقاله به معرفی خاطرات محمد مهرآئین میپردازد.
