ملا محمدکاظم خراسانی (1329 ـ 1255 ﻫ.ق) از مراجع بزرگ تقلید شیعه و از رهبران مشروطه ایران بود. عمل سیاسی وی را باید تابعی از نظام فکری او دانست. وی به‌خاطر داشتن اجتهاد قوی می‌توانست مسائل مستحدثه و جدید اجتماعی را با احکام اسلامی تطبیق داده و حکم خود را در باب هر یک از ‌آن‌ها صادر کند.

مسأله عدالت از اصلی‌ترین این موارد به‌حساب می‌آید. اگرچه این واژه و مفهوم دارای سابقه زیاد در فقه و سیاست اسلامی است اما مسائلی که پیرامون آن وجود داشت، تعریفی نو از آن را ایجاب می‌کرد. بسیاری از فقهای آن دوره، عدالت را به‌معنای مساوات و برابری بدون قید و شرط افراد جامعه درنظرگرفته و آن را با اصول عقل و شرع مغایر می‌دیدند. درحالی‌که آخوند خراسانی آن را عاملی برای رهایی از قیود استبداد می‌دید و معتقد بود مشروطه می‌تواند عدالت حداکثری و نه کامل را در جامعه حاکم کند و به‌تبع آن نتایجی چون امنیت رعایا، امنیت مرزها، رهایی از رقبه استبداد و جلوگیری از تجاوز اجنبی را تحصیل کند. در جریان مشروطه وی بر آن بود که منظور از عدالت تساوی مردم در «اجرای» عدالت است؛ نه در اصل عدالت.