سیاست‌های فرهنگی اسراییل در ایران، از بدو تأسیس رژیم صهیونیستی در سال 1948م/ 1327خ به صورت پنهان آغاز شد. اسراییلی‌ها که  نیازمند کسب مشروعیت بین‌المللی بودند، هزینه زیادی کردند تا دست کم یکی از حکومت‌های مسلمان منطقه، آنها را به رسمیت بشناسد. از این رو در بُعد فرهنگی و فکری اقدام به ارزیابی و فعال‌سازی استعدادهای خود در داخل ایران کردند و با تأسیس مراکز، مؤسسه‌ها و ارگان‌های غیردولتی، که هزینه‌های آن به‌وسیله دولت اسراییل، آژانس بین‌المللی یهود و یا حکومت پهلوی تأمین می‌شد، این هدف خود را پیش برند. انبوه مؤسسه‌هایی که با این هدف راه‌اندازی شد، قصد داشت قبح رابطه با اسراییل را شکسته و این رژیم را نه یک عنصر متجاوز به ارکان حیات مسلمین، بلکه حکومتی خواهان پیشرفت و تعامل و صلح معرفی کند. از جمله این مؤسسه‌ها «کانون بانوان هاتف» و «کانون کوروش» بود. از سوی دیگر، در داخل فلسطین اشغالی نیز مؤسسه‌هایی برای جهت‌دهی به افکار ایرانیان شکل گرفت که مهم‌ترین آنها رادیو فارسی‌زبان اسراییل، کرسی‌های ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی دانشگاه اورشلیم و روزنامه ستاره شرق بود. اسراییلی‌ها سعی داشتند طبقات مختلف جامعه ایران را به صورت همزمان مخاطب اهداف خود قرار دهند.

اسراییل که از ابتدای تأسیس با بحران مشروعیت و عدم شناسایی سیاسی از سوی کشورهای مختلف مواجه بود، به اجرای سیاست‌هایی برای رفع این مشکل روی آورد. از جمله این سیاست‌ها، بهره‌برداری از ظرفیت جامعه نخبگانی جوامع دیگر بود. نخبگان، عموماً افرادی هستند که علاوه بر برخورداری از یک مرجعیت علمی و فکری در جامعه خود، به علم مدرن و پیشرفت مادی احترام می‌گذارند و آن را نشانه‌ای از یک جامعه الگو می‌شمارند. اسراییلی‌ها نیز با بهره‌گیری از این ویژگی، ضمن معرفی و تبلیغ چند برابری دستاوردهای خود در زمینه‌های کشاورزی، پزشکی و صنعت، بر ابعاد عمیق کشتار و اشغال‌گری خود سرپوش گذاشته و یا آن را وارونه جلوه می‌دادند. نخبگانی که با سفر به اسراییل در چنین فرایندی قرار می‌گرفتند، جوامع و حکومت‌های خود را به ارتباط سیاسی و اقتصادی با اسراییل فرا می‌خواندند. علاوه بر این، دربار پهلوی اقدام به نخبه‌سازی نیز می‌کرد و عده‌ای را در قالب روزنامه‌نگار و نویسنده در میان صنف نخبگان واقعی دانشگاهی و اجتماعی جامی‌داد تا این روند را تسهیل کنند. البته این سیاست در ایران به دلیل آنکه اکثریت ایرانیان پیرو نخبگان مذهبی بودند و مواضع محکمی بر اساس باورهای دینی نسبت به اسراییلی‌ها داشتند، به شکست انجامید.

در سال 1340 وزیر وقت کشاورزی ایران، حسن ارسنجانی، سفری به اسراییل داشت تا بستری برای همکاری با اسراییل در زمینه کشاورزی ایجاد شود. در سال بعد، و پس از زلزله قزوین، زمینه این همکاری فراهم شد و موشه دایان، وزیر وقت کشاورزی اسراییل، برای بازدید متقابل به ایران آمد. در فاصله پنج ماه، قرارداد همکاری با پیگیری‌های وزیر کشاورزی ایران، همتای اسراییلی‌اش و همچنین نماینده سیاسی اسراییل در ایران درباره دشت قزوین بسته و پس از یک ماه عملیاتی شد. اکنون پرسش اصلی این است که «همکاری حکومت پهلوی و اسراییل در پروژه عمران دشت قزوین چگونه بوده و زمینه‌های شکل‌گیری آن چه بوده است؟»

افزون بر زمینه‌های اقتصادی طرح، موارد دیگری نیز در عقد این قرارداد مؤثر بوده‌اند؛ مواردی نظیر «تلاش اسراییل برای یافتن راهی برای به رسمیت شناختن این دولت توسط ایران»، «علاقه شخص شاه برای همکاری‌های دو جانبه فراگیر با اسراییل»، «نزدیکی منافع و دیدگاه‌های وزیر وقت کشاورزی درباره نحوه مدیریت اسراییل در بخش کشاورزی و طرفداری وی از اقتصاد سوسیالیستی اسراییل»، «تلاش پیگیر و مستمر نماینده ویژه اسراییل در ایران (مئیر عزری)» و همچنین «بازدید‌های گسترده ‌‌هیأت‌های کارشناسی کشاورزی ایران از اسراییل و جذب آنان از سوی اسراییلی‌ها».