مقاله‌ی حاضر به بررسی روابط ایران و آلمان از آغاز دوره پهلوی تا پایان مقطع جنگ جهانی دوم (1324-1304 ه ش) می‌پردازد. این روابط در طی دوره مذکور با فرازونشیب‌های زیادی همراه بوده است. به‌طورکلی بعد از روی‌کارآمدن رضاشاه و درنتیجه‌ی اتخاذ سیاست گرایش به نیروی خارجی سوم و اجرای برنامه‌های نوسازی ازسوی وی و نیز مسئله بازسازی خرابی‌های ناشی از جنگ جهانی اول در آلمان، روابط دو کشور در زمینه‌های مختلف گسترش یافت، تا این‌که در مقطع زمانی جنگ جهانی دوم به قطع روابط انجامید. در این پژوهش، ابتدا خلاصه‌ای از روابط ایران و آلمان تا قبل از به‌قدرت‌رسیدن رضاشاه بیان می‌شود، سپس این روابط در دوره حکومت این پادشاه مورد بررسی قرار می‌گیرد و در ادامه، به چگونگی روابط دو کشور در مقطع زمانی جنگ جهانی دوم پرداخته می‌شود. لازم‌به‌ذکر است که در این مقاله از روش توصیفی – تحلیلی استفاده شده است.
