نفوذ استعمار انگلیس در کشورهای آسیایی و به ویژه ایران ریشه در ادوار تاریخ به خصوص از دوره صفویه به بعد دارد و در سده‌های نوزدهم و بیستم میلادی سیاست مداخلانه‌جویانه انگلیس آشکارتر می‌گردد. با وقوع جنگ جهانی اول، کشور ایران و به دنبال آن استان فارس در فضای ایجاد شده از این جنگ خانمان‌سوز قرار گرفت و از آن پس اقدامات و دخالت‌های انگلیس و روسیه در ایران بیشتر شد که از آن جمله تشکیل پلیس جنوب (S.P.R) در سال 1916 میلادی /1294ش به دست انگلیسی‌ها در جنوب ایران بود. این سازمان ابتدا شامل افسران ژاندارمری و در ادامه، افسران انگلیسی با سربازانی ایرانی و هندی، به فرماندهی سر پرسی سایکس بوده است. هدف از تأسیس این سازمان، جلوگیری از فعالیت آلمان‌ها و عثمانی‌ها در جنوب ایران، تأمین امنیت راه‌های جنوبی ایران برای انگلیسی‌ها و نگه داشتن منابع نفتی ایران زیرسلطه انگلیسی‌ها بود و در مجموع، راه نفوذ بیشتر انگلیسی‌ها را هموار می‌کرد. بهانه انگلیسی‌ها برای تشکیل پلیس جنوب، زدودن ناامنی از استان‌های فارس و بوشهر بود. هدف تحقیق حاضر، بررسی واکنش‌های داخلی ایرانی‌ها اعم از دولت ایران، علما و روحانیون و مردم جنوب ایران و به ویژه مردم استان فارس در برابر تشکیل پلیس جنوب با تأکید بر منطقه فارس است و می‌خواهد نشان دهد که تشکیل پلیس جنوب، نوعی زیرسئوال بردن استقلال ایران و دخالت یک کشور خارجی در ایران بود و دولت ایران در اعتراض به تشکیل پلیس جنوب، دیپلماسی فعالی داشته است و تمام کابینه‌های دولت ایران، هم زمان با فعالیت‌های این سازمان، مخالفت‌های زیادی نشان می‌داده‌اند. گفتنی است که انگلیسی‌ها زمانی اقدام به تشکیل پلیس جنوب کرده‌اند که مجلس شورای ملی تعطیل بود و در فترت بین دوره‌های سوم و چهارم قرار داشت. روش به کار رفته در این تحقیق، روش توصیفی تحلیلی با استفاده از منابع دست اول تاریخی است

 رقابت روس و انگلیس به طور مشخص از اوایل سده نوزدهم آغاز شد و به تدریج در اوایل سده بیستم میلادی به اوج خود رسید. ترس انگلیسی‌ها بیشتر از دستیابی روسیه به هندوستان بود. به همین دلیل موقعیت جغرافیایی ایران که حائل میان هند و روسیه بود، موضوع مورد توجه دو قدرت توسعه طلب گردید. در نیمه دوم سده نوزدهم میلادی پیشرفت روزافزون نفوذ روسیه در آسیا سیاستمداران انگلیسی را نگران کرده بود. پس، دولت بریتانیا درصدد‌ برآمد که مقام و موقعیت خود را نخست در افغانستان و سپس در تبت و ایران مستحکم سازد.  در زمان نخست‌وزیری دیزرائیلی، انگلستان در این اندیشه بود که برای امنیت کامل هندوستان یک نوع تحت‌الحمایگی بر افغانستان تحمیل کند و این کشور را سپر دفاعی هندوستان در مقابل روسیه قرار دهد. در نتیجه از همان موقع اختلاف دائمی سیاسی میان روس و انگلیس پدید آمد. اما طرح تقسیم ایران از لحاظ استراتژیکی و اقتصادی به دو منطقه نفوذ میان انگلستان در جنوب و روسیه در شمال و استبداد و حاکمیت آنها بر این دو منطقه، نخستین بار در سال 1877م. از طرف سر هنری دراموند ولف، وزیرمختار انگلیس در تهران، که طرفدار جدی موافقت روس و انگلیس بود، به دولت وقت انگلیس پیشنهاد شد. او عقیده داشت که این طرح از هر جهت به نفع دو کشور است. وقتی انگلیس در سال 1888م. این سیاست را به تزار روسیه، الکساندر، پیشنهاد کرد او پذیرفت که راجع به ایران با انگلستان به توافق برسد.