شخصیت والا و مقام علمی و فقهی حضرت آیت الله سیدحسین بروجردی بر کسی پوشیده نیست. تاکنون درباره زندگی، آراء، اندیشه ها و آثار آن حضرت، مقاله ها و پژوهش های متعددی انجام گرفته که در آنها، ایشان بسیار مورد تجلیل و تبجیل قرار گرفته است و در نشریه ها و کتاب های مختلفی به چاپ و نشر رسیده است و اگر چه نمی توان بسنده دانست، اما هر کدام از آنها در جای خود در خور بهره مندی است. نوشتاری که در پی می آید، درصدد پرداختن به زندگانی پربار حضرت آیت الله بروجردی و یا تشریح آراء و افکار ایشان نیست؛ بلکه در این مجال کوتاه، قصد آن است که بر اساس اسناد نویافته به موضوعی درباره زندگی آیت الله بروجردی بپردازد که به رغم توجه گذری برخی منابع، همچنان در میان پژوهش های تاریخ معاصر مغفول و به دور از دقت و تأمل کافی مانده است. این موضوع، گرفتاری سه ماهه ای است که در اواخر سال 1306 ش، هنگامی که آن حضرت از سفر حج و زیارت عتبات عالیات به موطن خود بازمی گشت، دامنگیرشان شد. ایشان در قصرشیرین به دستور رضاشاه پهلوی، به اتهام آنکه حامل پیامی از برخی علمای ایرانی در نجف است و قصد دارد مردم را بر ضد حکومت بشوراند، دستگیر و به تهران منتقل شد. اما حکومت که پشتیبانی علما و روحانیون را از ایشان دید، به ناچار دستگیری و انتقال آیت الله بروجردی به تهران را به یک سوءتفاهم تعبیر نمود و چاره ای جز آزادی آن حضرت پیدا نکرد. این مقاله به بررسی حیات و اقدامات آیت الله بروجردی در دوره اقامت در تهران می پردازد.